Bazen kendime "En büyük mucize neydi benim için?" diye soruyorum. Aklıma onlarca şey geliyor aslında ama bir tanesi var ki kötü olan onca şeyi unutturup yeni bir çağ açtı sanki benim için. Hayat öyle tuhaf ki tam umudunuz bittiği anda karşınıza yeni fırsatlar çıkarıyor. Yeni mucizeler gerçekleşiyor bir anda. Siz o aşamaya gelene kadar çok yorulup, kırılıp, üzülüyorsunuz belki ama değiyor. Benim için; Güneş'in her gün doğup batması, Ay'ın her gece ışık saçması, yıldızların her halükarda güzel gözükmesi bile bir mucize. Kısacası benim için gökyüzü bi mucize.
Zamanın öğrettikleri ve hayatın getirdikleriyle anlıyor ki insan en büyük, en eşsiz benzersiz mucize: "Sevgi". Tuttuğum dilekler bile hep birinin beni daha çok sevmesi üzerine olur. Sevgiye doyamayan ve hep daha fazlasını isteyen biriyim çünkü sevildiğimi hissedersem mutlu olabiliyorum.
Sevgiyle yaşıyorum kısacası ve sevdiğim insanlar yanımda olsun diye her şeyi yapıyorum ama o da yetmiyor bazen, daha fazlası gerekiyor. Ben ikinci mucizeyi bekliyorum "yeniden" birarada olabilmek için. Bu defa çok zor, hatta imkansız ama bekliyorum..
Umarım beğenmişsinizdir. Sürekli yeni şeyler yazıyorum ama tamamlayamıyorum. İçinde bulunduğum bu psikolojik bunalım bana hiçbir şeyin sonunu getirmemem gerektiğini söylüyor. Bitti kelimesini görmek duymak istemiyorum. Yazmak dahi istemiyorum. Mesafeler, ayrılık, uzaklaşma... Bütün bunlar beni derinden etkiliyor. Dün gece bir anda elime kalemi aldım ve bir hikaye yazmaya başladım. Eğer beğenirsem Wattpad'de paylaşacağım. Çok hevesli başladım dün gece ve neredeyse finalini bile düşündüm. İlham perileri benimleydi galiba :)) Kendinize iyi bakın.. Yorumlarınızı okuyorum ve değerlendiriyorum merak etmeyin..
Yorumlar
Yorum Gönder