HAYAT YENİDEN!!

Bazen kelimeler düğümlenir ya dilinizin ucunda. O berbat his işte, biliyorsunuz. Başlıkta bile yazamadım devamını. ÖZLEDİM, ÇOK ÖZLEDİM. Söyleyemiyorum çünkü söz verdim. Sarılamıyorum çünkü uzak. Gidemiyorum zaman yok. Ya hepsini geçtim böyle gözlerine baka baka sevemiyorum ki içimden. Bir senede o kadar farklı şeyler yaşadım ki anlam veremiyorum. Yıllığımız, mezuniyetimiz olacaktı. Of ne saçma bi sıralama oldu bu yazıda. Bence bir çoğunda bunu yapıyorum ama artık alıştınız. Napiyim o kadar doluyum ki ancak yazınca rahatlıyorum. Senelerce hayalini kurduğunuz bi şeyi düşünün. Zamanı geldi ve olmadı. Bu travma ya. Küçük bi çocukken özenerek, emekle, sabırla yaptığın legoların sebebsiz yere yıkılması gibi. Kalem görüyorum gözlerim doluyor, kitap okuyorum gözlerim doluyor, hoca ders anlatıyor gözlerim doluyor. Ya gün içinde en az 5 kez gözlerim doluyor benim. 4 senede ne hatıralar biriktirmişiz de fark etmemişiz. Size korkularımdan bahsetmiştim. Bi tavsiye: Asla hiçbir şeyden korkmayın, b

Artık çok tuhaf biri olduğumu düşünüyorum. Beş dakika öncesine kadar mutluluktan yerimde duramıyordum, şimdi ağladım ağlayacağım. Mutluluk,  paylaşınca mutluluk ya. Hevesle sevdiğiniz birine bir şey anlatacaksınız ama karşınızdaki öyle bi şey diyor ki mutluluk tuzla buz oluyor. Oysa mesajı atarken veya anlatmaya başlarken öyle heyecanlısınız ki ona anlatınca mutluluğunuzun ikiye katlanacağından eminsiniz. Ama öyle olmuyor be. Lanetli miyiz neyiz bilmiyorum ama olmuyor. Siz ağzının içine bakıyorsunuz sonrası hayal kırıklığı. Çok basit bi şeyden bahsediyorum inanın. Ama karşınızdaki basit biri değilse en sıradan şey bile can yakıcı olabiliyor. Yazmayı çok özlemişim bunu fark ettim. Biliyor musunuz aslında ben "Özledim" diyebilmeyi çok özlemişim. Ah şu sevdiğin insanlar mutlu olsun diye her şeyi bi kenara atmalar yok mu! Yaklaşık 5 aydır diyemiyorum bunu. Söz verdim ya çünkü meşgul etmek yok, üzmek yok, seni "gökyüzü" kadar özledim demek hiç yok. Dilinin ucunda ama diy