Daha önceki yazılarımda üstünde durmaya çalıştığım bir konuyu tekrar gündeme getirmek istiyorum. 21. yy.'da yaşıyoruz. Asırlardır devam eden sınıf ayrımları bize insanlığımızı unutturdu bence. Değil apartman görevlimize selam vermek, yolda gördüğümüz ve çok samimi olduğumuz birine bile selam vermekten aciz bir duruma düştük. Sanki selam vermek paralı veya günah gibi davranıyoruz. Herkes kendi derdinde ve "Bana dokunmayan yılan, bin yaşasın." mantığında. Başımıza ne zaman, ne gelecek bilmeden; böyle büyük laflar etmek fazla cesurca, hatta ahmakça. Hayatta hiçbir şey maalesef ki hesapladığımız gibi gitmiyor. O hesaplarımıza gelene kadar önümüze binlerce engel çıkıyor ve biz çoğu zaman bunları tahmin edebilecek kapasiteye sahip değiliz. Selam vermek diye başladım ama asıl dikkat çekmek istediğim kısım "yardım etme korkumuz". Korkumuz diyorum çünkü korkuyoruz artık iyilik yapmaktan. Sonuçlarını o kadar çok düşünüyoruz ki içimizdeki gönüllülük hissini de yok ediyo